Press
Στα Ελληνικά | Auf Deutsch
Γιώργος Σαρηγιάννης – Τέταρτο Κουδούνι
“Τα σκηνοθετικά χέρια, αυτή τη φορά, ήταν πολύ νεανικά. Αλλά και πολύ άξια: η 29χρονη Κύπρια Έλενα Σωκράτους. Τάλαντο! Αυτό το δηλητηριώδες «παιχνίδι» θανάτου που ζητάει την «επέμβαση» του κοινού έγινε θέατρο ασπαίρον κι η σκηνοθεσία κατάφερε να δέσει στενά, με τρόπο απαράμιλλο, δυο εντελώς διαφορετικούς ηθοποιούς: ο ήδη γνώριμός μας Κωστής Καλλιβρετάκης, ώριμος πια, στην καλύτερη, σίγουρα, στιγμή του, μ’ ενέργεια εκρηκτική, κρατάει στα χέρια του και κατευθύνει δεξιοτεχνικά την παράσταση με πανάξιο παρτνέρ -στην αρχή νόμισα πως, όντως, είναι θεατής, γιατί τον ανεβάζει στη σκηνή απ’ την πλατεία, τόσο πειστικός είναι- τον Κωνσταντίνο Γεράκη. Αποδοτικότατο, εξαιρετικό δίδυμο! Η παράσταση ανέβηκε στο Βερολίνο, στα γερμανικά κι ύστερα ήρθε στην Ελλάδα, σ’ ελληνική εκδοχή, με τους ίδιους ηθοποιούς. Παίχτηκε στο «Θησείον», όπου και την είδα, για τέσσερις βραδιές με φίσκα το θέατρο, τόσο ώστε την τελευταία βραδιά να δώσουν και δεύτερη, έκτακτη, παράσταση, από σήμερα παίζεται στη γενέθλια του Θανάση Τριαρίδη Θεσσαλονίκη, στο «Blackbox», κατόπιν θα πάει Πάτρα, Λευκωσία, στη γενέθλια της Έλενας Σωκράτους Λεμεσό κι είμαι σίγουρος ότι θα ξαναγυρίσει εδώ. Αξίζει να τη δείτε!”
Σάββας Πατσαλίδης – Athens Voice
“Κι αν αναγνωρίζω κάτι στην προσέγγιση της νεαρής Κύπριας σκηνοθέτριας Έλενας Σωκράτους, είναι ακριβώς η αγωνιώδης προσπάθειά της να ντύσει το τελικό κείμενο της περφόρμανς με την αύρα της θεατρικής παροντικότητας. Να το κάνει ακαριαίο συμβάν. Πρέπει να μόχθησε. Και φάνηκε. Και εν πολλοίς ανταμείφθηκε. Σκηνοθεσία: Έχοντας στη φαρέτρα της λύσεις που αλίευσε μέσα από τους γνώριμους κανόνες του μεταδραματικού θεάτρου, έστησε μια παράσταση αυξημένης ετοιμότητας, μια παράσταση η οποία συναιρούσε απλότητα, στα σημεία φωτερή, και εφιαλτικότητα, αφηγηματικότητα και δράση. Καλύπτοντας ικανοποιητικά την απόσταση ανάμεσα στο πρόσωπο και το προσωπείο του θεάτρου, το εδώ και τώρα της βιωμένης εμπειρίας και το εκεί και τότε της αφήγησης, κράτησε εντός του σκηνοθετικού της βεληνεκούς τους θεατές. Ήταν προφανές ότι τους ήθελε συνοδοιπόρους στα μονοπάτια του φόβου. Και το επέβαλε εξαρχής, επιλέγοντας έναν, υποτίθεται, ανυποψίαστο θεατή για πειραματόζωο. Κίνηση ματ, γιατί αμέσως-αμέσως έβαλε όλους τους θεατές στην πρίζα, αφού όλοι περίμεναν πως με την ολοκλήρωση των δεκατριών λεπτών (τόση ήταν η διάρκεια του πειράματος), ακολουθούσε καινούργια κλήρωση, οπότε το ενδεχόμενο να πέσει ο «πέλεκυς» στο δικό τους κάθισμα ήταν υπαρκτός… Συμπέρασμα: μια περφόρμανς η οποία, χωρίς χαριτωμενιές, ανούσια κολπάκια και τσαλιμάκια, κατάφερε να μπολιάσει στη δοκιμιακή και κατά τόπους δύσκαμπτη φυσιογνωμία του κειμένου του Τριαρίδη την αναγκαία θερμοκρασία σανιδιού ώστε να επικοινωνήσει ευεργετικά.”
Ειρήνη Μουνδράκη – Greek Play Project
“Η παράσταση που έστησε ήταν μια αποκάλυψη καθώς κατάφερε να βρει και να δώσει την απαραίτητη ισορροπία ανάμεσα στη φιλοσοφική φύση του έργου και τη σκηνική πραγμάτωσή του. Το προίκισε με χιούμορ, έδωσε χαρακτηριστικά και περισσότερες διαστάσεις στα δύο πρόσωπα του έργου, έπαιξε με το κοινό και το μυαλό του (συνεργασία στη δραματουργία του Γεράσιμου Μπέκα). Έστησε ένα θέατρο μέσα στο θέατρο και στη συνέχεια προσπάθησε επιτυχώς να ανατρέψει εκ των έσω τη σύμβαση… Πιστεύω πως η παράσταση αυτή σε υπαρξιακό, φιλοσοφικό και θεατρικό επίπεδο πέτυχε απόλυτα στον διάλογο μεταξύ δύο χωρών που βρίσκονται σε τελείως διαφορετική συνθήκη ύπαρξης και αναζήτησης. Το θέατρο στα χέρια των νέων αυτών ταλαντούχων παιδιών έγινε μια γέφυρα επικοινωνίας και ένα μέσο αφύπνισης και προβληματισμού χωρίς να το κραυγάζει. Μια συνεργασία που αξίζει να έχει συνέχεια.”
“Ο Τριαρίδης, ιδεολογικά, «βγάζει σπυριά» με την έννοια της Απόλυτης Αλήθειας. Έτσι, δεν θα είχε καμιά αντίρρηση να δει την καλλιτεχνική ομάδα να κάνει παρεμβάσεις στο έργο, που ούτως ή άλλως είναι ένας πολυεπίπεδος νοηματικός λαβύρινθος. Οι παρεμβάσεις ήταν αρκετές, βαθιές και όπως αποδείχτηκε εξαιρετικά εύστοχες. Η Έλενα Σωκράτους δεν θέλει απλώς το κοινό ενεργητικό και θορυβημένο. Το θέλει συνένοχο στο καλό ή το κακό. Γι’ αυτό επιδιώκει και τη συζήτηση μετά το χειροκρότημα. Γι’ αυτό και ήθελε σε κάθε πόλη διαφορετικοί κομπάρσοι να κρύβονται μέσα στο κοινό. Επιτυγχάνεται έτσι η πραγματική συμμετοχή, η πιο άμεση τριβή με το πνεύμα της προσπάθειας… Οι συντελεστές… επέλεξαν να τονίσουν τη διάρρηξη της θεατρικής σύμβασης, εμπλέκοντας το κοινό από το φουαγιέ ακόμη, όπου κανείς δεν συνειδητοποιεί ότι η παράσταση έχει ήδη αρχίσει. Το υποκείμενο του πειράματος είναι ένας από εμάς. Και παρότι γρήγορα συνειδητοποιούμε ότι είναι ηθοποιός, βρίσκει πάλι τρόπο να μας ρίξει στην παγίδα: πραγματικό πειραματόζωο παραμένουν οι θεατές ως σύνολο…”
“Αυτό είναι το απλούστατο νόημα μιας μη-παράστασης, μίας μη-ερμηνείας, μίας μη-αναβίωσης της Epiphany Goodman. H ευφυής σκηνοθετική προσέγγιση της Έλενας Σωκράτους και του Οδυσσέα Κωνσταντίνου τοποθετεί μια ηθοποιό -όχι επί σκηνής αλλά μπροστά μας, μαζί μας και ενίοτε απέναντι στην κτηνώδη άγνοιά μας- να αρνείται πεισματικά να μας αναπαραστήσει τα τραγικά επεισόδια της ζωής της Αφρικανής σκλάβας του σεξ. Αφήγηση, λόγος, κείμενο: ο Σοφοκλής ήλθε, είδε και απήλθε μέσα από τα σκοτάδια του ΣΟΠΑΖ… Στο παραπέρα της παράστασης, η ομάδα εκδικήθηκε θριαμβευτικά μια τρέχουσα ακαταλαβίστικη και σαδιστικά ελιτίστικη τάση τμήματος του κυπριακού θεάτρου να ασχολείται μέσω μίας γελοίας επικαιρικότητας με σύγχρονα θέματα. «Κι επιτέλους, σκασμός, οι διάφοροι και διάφορες νεοφώτιστοι του in-yer-face θεάτρου και των παρακλαδιών, πολύ μιλήσατε», θα μπορούσε να παραφράσει κανείς του στίχους του Τριπολίτη.Περάστε μια βόλτα από την κόλαση. Δεν θα πάθετε και τίποτα. Αν πάλι ανησυχείτε, «τσεκάρετέ το στο google». Έτσι, τουλάχιστον δεν θα έχετε δικαίωμα να πείτε «εγώ δεν γνώριζα».“
“Είσαι ενημερωμένος, μιας κι έχεις διαβάσει την περίληψη… Πας υποψιασμένος, μιας και πρόκειται για έργο του Θανάση Τριαρίδη… Όμως, ποτέ δεν θα είσαι αρκετά προετοιμασμένος, μιας και το αναπάντεχο καραδοκεί… Δεν είναι μόνο τα κείμενα του Τριαρίδη… είναι και η προσέγγιση των γυναικών που τα σκηνοθετούν. Είναι η γροθιά στο στομάχι, που την τρως από μια ευαίσθητη γυναίκα. Ξυλιές στ’ αχαμνά, στον ποπό, στον νου και στο συναίσθημα…“